کبد در بسیاری از روندهای فیزیولوژیک ضروری بدن نظیر هموستاز گلوکوز، ساختن پروتئین های ضروری پلاسما، ساخت لیپوپروتئین و لیپید، ساخت و ترشح اسیدهای صفراوی و ذخیره ی ویتامین ها نقش عمده ای دارد. علل برخی از بیماریهای کبدی ناشناخته است، ولی بدون شک عوامل اکسید کننده نقش مهمی در ایجاد تغییرات پاتولوژی کبد به ویژه در کبدهای سمی و الکلی دارند. بدین صورت که این ترکیب ها با پراکسیداسیون اسیدهای چرب غیراشباع، غشاهای بیولوژیکی ساختار غشای سلولی را دچار اختلال کرده و باعث تغییرات پاتولوژیکی می شوند. در بسیاری از مواقع مکانیسم های مهاری مختلف در بدن نمی توانند نقش حفاظتی کاملی را اعمال کنند و نیاز به ترکیب های طبیعی و سنتتیک دارای خواص آنتی اکسیدانی می باشند که در محافظت از کبد در مقابل عوامل مخرب نقش مهمی دارند.
مطالعات نتایج امیدبخشی را در مورد اثر هپاتواستروئیدی شیرین بیان نشان داده اند. نشان داده شده است که گلایسریسین موجود در شیرین بیان با جلوگیری از تغییرات در نفوذ پذیری غشای سلول های کبدی اثر حفاظت کنندگی خود را نشان می دهد. همچنین ثابت شده است که اسیدگلیسرتنیک نیز دارای چنین اثری می باشد. نتایج حاصل از مطالعات اذعان داشتند که اسیدگلیسرتنیک از سلولهای کبدی در برابر سمیت ناشی شده از کربن تتراکلراید نیز حفاظت می کند. گلایسریسین موجود در شیرین بیان از بروز آپوپتوز و نکروز در کبد جلوگیری می کند. همچنین این ترکیب دارای ویژگی های آنتی اکسیدانی و بازدارندگی است که در حفاظت از سلول های کبد از چربی بالا، آسیب های ناشی از رژیم و آسیب ناشی از تنش اکسیداتیو، کمک می کند. از دیگر سو اثرات حفاظت کبدی شیرین بیان را می توان به حضور ترکیبات فلاوینوئیدی نسبت داد. شیرین بیان و متابولیت های آن از سوخت و ساز کبدی آلدوسترون و فعالیت ۵-بتا-ریداکتاز ممانعت کرده و به این طریق مانع بروز سندرم pseudoaldosterone می شود. در پژوهشی بالینی بر روی افراد مبتلا به کبد چرب نشان داده شد که مصرف مداوم عصاره ی شیرین بیان سبب کاهش سطح آنزیم های کبدی می گردد.